FAS (FETAL ALCOHOL SYNDROME) Oliwier - niosący pokój ;)

Uwaga! Uwaga! Szalona Miłość ciągle działa! Ani na chwilę nie odpoczywa!
Tyle się działo przez ten czas, kiedy nie pisałam, że nie wiem, czy uda mi sie nadrobic zaleglości. Zacznę od najświeższych. Parę dni temu spędzilismy urocze popłudnie u moich rodziców, którzy mieszkają na wsi pod lasem. Pogoda dopisała, grzało słońce, którego jestem bardzo spragniona, a którego tak mało u nas. Porobiłam kilka fotek komórką. Oliwier ma teraz dłuższe włosy-wg mnie wygląda uroczo właśnie wtakich dłuższych. Kacper też zapuszcza.

Oliwier z Kacprem szaleli na trawie. Trzeba przyznać, że mój tato dba o swoją trawkę, która robi wrażenie zawsze świeżo przycietej bez grama chwastów.
*
Poza tym mieliśmy cały cykl urodzinowy: zaczęła Julia, następnie ulubiony kuzyn Adrian, potem miałam ja, nastepnie Miłosz. Obecnie zbliżają się urodziny mojej mamy, potem Jasia (już 30 maja). W między czasie byliśmy na Pierwszej Komunii Św. mojego chrześniaka.
*
Gdzieś w środku tego wszystkiego odbyły się rekolekcje, o których pisałam wcześniej. Święty czas nawrócenia i modlitwy dla wielu (bagatela ok. 780 ludzi), który był dla mnie osobiście czasem bardzo trudnym. Pokrótce opiszę: dzień przed samymi rekolekcjami ze Slowem Bożym bylismy w Wandzinie-Ośrodku dla osób uzależnionych od alkoholu i narkotyków z wirusem Hiv-posługiwalismy modlitwą i śpiewem podczas Mszy Św. z modlitwą o uzdrowienie. Nic nie wskazywało na to, że już wieczorem, kiedy rozkładalismy się ze sprzętem w Hali, na której miały sie odbyć te wielkie Rekolekcje ze Słowem Bożym stracę głos. Dla mnie osobiście było to szokiem, gdyż dwa dni wczesniej w modlitwie rozważałam sobie, co jest dla mnie najcenniejsze, z czego byłoby mi najtrudniej zrezygnować. No i wydumałam, że z rodziny i z... głosu, którym się najwięcej modlę śpiewając w zespole. Pamiętam, ze powiedziałam wtedy Jezusowi, że wszystko mi dał, więc i wszystko jak chce może mi wziąć. Nic tak naprawde nie jest moje-tylko dane od Niego. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak szybkiej reakcji. No i wziął mi głos. Dla mnie to był cios, zresztą dla reszty zespołu także. Przez całe 3 dni rekolekcji nie mogłam z siebie wydobyć słowa-nic. Najpierw byłam tak smutna, że ciągle chciało mi się płakać- zresztą nie omieszkałam sobie po kątach popłakać z żałości. Potem jednak dotarło do mnie, jaką mi wielką łaskę Pan uczynił. Pokazał, że On jest Panem i bez Niego to się tylko mogę cmoknąć, a tak właściwie to nawet i cmoknąć bym się nie mogła, bo bez Niego, to mnie po prostu nie ma. Wszystko jest łaską. Całe moje życie zależy od Boga.On daje i zabiera, co Jego. Tak więc spokorniałam trochę przez to doświadczenie. Teraz juz jest wszystko w porządku z moim głosem, ale mam świadomość, że taki stan może być tylko chwilowy i nie mam się przyzwyczajać do niczego.